Во секоја генерација постои еден тивок столб на сила и стабилност – пензионерите. Луѓето кои со години биле двигатели на општеството, воспитувачи, градители, работници, херои од секојдневието. Денес, кога нивниот животен ритам е поспор, нивното присуство е поважно од кога било.

Пензионерите не се само постари лица кои имаат повеќе слободно време. Тие се чувари на приказни, сведоци на историја и носители на вредности кои денес често знаат да бидат заборавени. Нивната мудрост не доаѓа од книги, туку од живот, од донесени одлуки, направени грешки, преживеани времиња и извојувани победи.

Нивното трпение е лекција што сите треба да ја научиме. Во време кога живееме брзо, нетрпеливо и често површно, пензионерите нè потсетуваат на вредноста на чекањето, вниманието и сослушувањето. 

Нивната почит кон другите, кон семејството, кон традицијата, е мост меѓу минатото и иднината. Тие се оние кои уште знаат да поздрават први, да прашаат како си од срце, да подадат рака без интерес.

Но, и покрај сè што даваат, пензионерите често се маргинализирани и заборавени од системот, оставени настрана од современите текови. Време е тоа да се промени. Да ги вклучиме, да ги прашаме, да ги слушнеме. Тие не бараат многу, само внимание, почит и чувство дека сè уште се важен дел од општеството.

Денес, да издвоиме време за нашите баби и дедовци, соседи, роднини и пријатели кои се пензионирани. Да им кажеме дека ги цениме, сакаме и да им покажеме дека нивниот живот има огромна вредност.